LA FOLLE JOURNEE DE VARSOVIE

Guillaume Chilemme podjął naukę gry na skrzypcach w wieku 3 i pół lat, a w wieku 5 lat rozpoczął edukację w Konserwatorium w Tuluzie (CNR), w klasie Laurent Pellerina. Dwa lata później dołącza do klasy Guenadija Golfmana, byłego członka Moskiewskich Solistów, gdzie w 2003 roku otrzymuje przyznaną jednogłośnie nagrodę z muzyki kameralnej i skrzypiec. W 2005 roku wstępuje do klasy Borisa Garlinsky’ego w Paryskim Konserwatorium Muzyki i Tańca (CNSMD), uczestnicząc jednocześnie w zajęciach z kameralistyki u Pierre-Laurent Aimarda. Od stycznia 2010 roku kontynuuje studia w berlińskiej Hochschule Hanns Eisler, w klasie Stephana Picarda. W 2008 roku zostaje przyjęty do Académie Ozawa, co daje mu możliwość korzystania ze wskazówek Nobuko Imai, Pameli Frank, Sadao Harady, Roberta Manna i Seiji Ozawy, w ramach kursów mistrzowskich. Jest ponadto regularnie zapraszany do występów na Festiwalu La Roque d’Anthéron z tamtejszymi zespołami oraz do Akademii w Lucernie. Laureat Stypendium Berthiera i Fundacji Francuskiej, Guillaume Chilemme zdołał również podbić serca jury Konkursu Henri Kocha w Liège (Trzecia Nagroda), grając na skrzypcach Antonio Castagneri z 1741 roku, ze smyczkiem sygnowanym „École de Nicolas Maire”. Pierwsza Nagroda na Swedish International Duo Competition, otrzymana wraz z pianistą Nathanaëlem Gouinem, w sierpniu 2010 roku. Trzecia Nagroda oraz Nagroda Specjalna uczniów konserwatoriów paryskich na Międzynarodowym Konkursie Marguerite Long-Jacques Thibaud w listopadzie 2010 roku. Guillaume Chilemme znajduje się wśród najbardziej obiecujących skrzypków swojego pokolenia.

AC

LE PIERROT LUNAIRE (KSIĘŻYCOWY PIERROT)

Dzięki awangardowemu charakterowi połączonemu z nowoczesnym brzmieniemKsiężycowy Pierrot zapewnił Schönbergowi światową sławę. W XX wieku był on również inspiracją dla powstania takich utworów jak „Święto wiosny” Stawińskiego czy „Młot bez mistrza” Bouleza. Utwór odniósł błyskawiczny sukces. Od tego czasu uważany jest za arcydzieło, a Roland Manuel wyraził swój zachwyt nad nim tymi słowami: „Niepowtarzalna barwa muzyki w Księżycowym Pierrocie, wyrazisty obraz koszmaru, jaki przed nami maluje, rozdzierające okrucieństwo, które w jednej chwili przechodzi z ironii w szloch i z przerażenia w czułość, jest źródłem niezwykłego piękna […].”